Αχτίδα ήλιου ή κεραυνός πριν την καταιγίδα;

Χαμένοι ανάμεσα στον Άννα & τον Καιάφα του ελληνικού μπάσκετ, πνιγμένοι ανάμεσα σε κραυγές ιδιοτέλειας & πονηρές σιωπές, αποπροσανατολισμένοι από τον βασικό σκοπό της ύπαρξης μας (δηλαδή την κοινωνικοποίηση των νέων μας), ανήμποροι να οργανώσουμε οτιδήποτε για το μέλλον των παιδιών μας & παγιδευμένοι από την απραξία αλλά & από τον φόβο της πανδημίας, στέκουμε αδύναμοι παρατηρώντας & ελπίζοντας…
Όχι όμως μονάχοι, όπως φαίνεται…
Τέτοιες φωνές μας εκφράζουν, μας ζεσταίνουν & μας εμψυχώνουν για την συνέχεια.
Συμφωνούμε σε όλα Christos Deligiannis & ερχόμαστε να προστεθούμε, μαζί με τα εκατοντάδες μέλη μας, στην αγωνία σας…

Δεληγιάννης: «Να αρχίσουμε, αλλά για πού και για τι»;